پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

سیدحسین حسینی، عضو هیئت علمی گروه فلسفه دین و کلام پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی در یادداشتی با عنوان «کافه‌ها تعطیل و دکان‌ها باز؟» در روزنامه اعتماد نوشت: «اخیرا نامه‌ای از رییس دانشگاه تهران درخصوص تعطیلی کافه‌های اطراف دانشگاه در محافل عمومی منتشر شده که باید آن را یکی از عجایب چندگانه در تاریخ ۱۰۰ ساله دانشگاه‌های ایران برشمرد. پرسش این است که آیا کافه‌های اطراف دانشگاه تهران اعتبار علمی این دانشگاه را مخدوش کرده‌اند، ولی دکان‌های پر رونق رساله‌ساز و مقاله‌های پولی خیر؟»

گر چه هر یک از موضوعات یاد شده نیازمند واکاوی و بررسی بی طرفانه و علمی است ولی آنچه که در آن شک و گمانی نیست این ضرورت است که ارزیابی جامع از چهاردهه کوشش در راستای تحقق وحدت و همگامی میان دانشگاه و حوزه، می تواند برای تعامل منطقی و پرثمر این دو مرکز راهگشا باشد.

مطالبات تشکل‌های دانشجویی چقدر رنگ و بوی مسایل مهم ملت را دارد؟ حضور تشکل‌های دانشجویی در مسایل کلان جامعه و در تعامل با اجتماع چه تحولاتی داشته است؟ برای پاسخ به این سوالات و بررسی نحوه‌ی فعالیت و اثرگذاری جنبش‌های دانشجویی به سراغ غلامحسین محمدی رفتیم که به نسبت سنش، سابقه‌ای طولانی در فعالیت‌های دانشجویی، فرهنگی و اجتماعی دارد. او که در طول گفت‌وگو بر رابطه‌ی دو سویه‌ی دانشگاه و جامعه تأکید دارد، با اعتقاد بر اینکه دانشگاه در این سال‌ها واکنشی فراتر از واکنش جامعه نشان نداده است، می‌گوید: «تشکل‌های دانشجویی امروز نه دانشگاه و نه جامعه را مدیریت نمی‌کنند». محمدی در عین یادآوری تحلیل بدنه‌ی علوم انسانی و علوم سیاسی کشور با اشاره به نظریه انحطاط سیاسی و اجتماعی سیدجواد طباطبایی، معتقد است روزنه‌های امیدی برای خوش‌بینی به آینده‌ی تشکل‌های دانشجویی در کشور وجود دارد.